Wys tans plasings met die etiket Godsiens. Wys alle plasings
Wys tans plasings met die etiket Godsiens. Wys alle plasings

Woensdag 01 April 2020

Triomfantelike Liefdesgroet!


In die Intensiewesorgeenheid van ‘n Jerusalemse hospitaal is 20 mense siek weens die Koronavirus. Een van hulle is die 88-jarige Aryeh Even, ‘n oorlewende van die Joodse volksmoord wat ses miljoen onskuldige Joodse lewens geëis het.

            Die 20 pasiënte is in die vallei van doodskaduwee. Niemand weet of hulle gaan oorleef nie. Hulle is alleen. Niemand mag hulle besoek nie. Hulle het ‘n eie hegte liefdes- en omgee familiekring gevorm.














Aryeh Even was Israel se eerste sterfgevaal. Hy is in groot vrede en liefde die Ewigheid in. Dusver was daar 16 sterfgevalle. Daar is 4 347 mense siek waarvan 80 kritiek is.

            Buite die geïsoleerde eenheid sit Rachel Gemara in ‘n afsonderlike vertrek en monitor die pasiënte binne die eenheid. Geen verpleegpersoneel beweeg binne die eenheid nie. Kos en medikasie word deur ‘n skuifdeur op ‘n rak geplaas en gesluit en die pasiënte kom haal hulle kos daar.

            Die modernste toerusting word in die monitering en kontrole proses gebruik.  Net in uiterste gevalle sal ‘n dokter en verpleegster dit eenheid binnegaan.

Rachel Gemara, ‘n verpleegster by die Shaare Zedek's geïsoleerde eenheid in haar beskermde drag. Foto: Times of Israel. 

Rachel Gemara (32) is onkologie verpleegster en een van 20 mediese personeel  wat as vrywilligers by die eenheid werk

            Sy en die ander personeel doen meesal diens in hierdie afsonderlike vertrek genaamd die “Oorlogskamer”. Die pasiënte het elkeen ‘n sensor op hulle bors wat voortdurend hulle bloeddruk, temperatuur, pols en ander inligting op die skerms in die “oorlogskamer” verskaf.  Daar is ook ‘n video interkom stelsel en alles word onder streng sekuriteit hanteer soos in die geval van oorlog.

Inlas:  Rachel Gemara, a nurse at Shaare Zedek's isolated ward for coronavirus patients in full protective gear (Courtesy)

            Israelies is bekend met oorlog. Die land is al 70 jaar in ‘n staat van oorlog soos wat vyandelike magte voortdurend probeer om Israel te vernietig.


Gemara, wat al telkemale by onkologie ook vanuit ‘n kontrolekamer onkologie pasiënt sien sterf het, het die 88-jarige Aryeh Even se toestand gemonitor. Die middag het dit nog goed gegaan en hy het met ander pasiënte gesels. Teen die aand het alles skielik verander. Aryeh se hart het skielik vinnig begin klop soos met ‘n aritmie.

            Sy asemhaling het al swakker geword. Toe skielik gaan die alarm in sy kamer af. Die ander het geweet wat dit beteken en na sy kamer gehaas. Hulle kon sien hy haal nog asem, maar hulle kon hom nie bykry nie. ‘n Dokter en verpleegster was reeds op pad. Intussen hou Gamara alles op haar monitor dop.

Sy besef uit ondervinding Aryeh is sterwend. Die ander pasiënte besef dit ook en net voordat die dokter en verpleegster in die kamer instap, het al die pasiënte hulle hande op Aryeh gelê en vir hom die Hebreeuse shema gebed gedoen en hom gegroet.

Inlas : Gemara in die kontrolekamer. Foto: Times of Israel       

Hulle het Aryeh tot op die einde bygestaan en gesê: “Aryeh, ons is met jou en ons is lief vir jou.”

Saterdag 29 Februarie 2020

Is jy bereid?


As mens vir die HERE sê: “Gebruik my, dan moet jy bereid wees om te gaan waar Hy lei.

            Die aand onder die groot afdak op die Karooplaas met sy reuse gastehuis, het talle die HERE as hul Saligmaker aangeneem. Hulle het oor trekkers en waens en die heiningdrade en plaashek gehang. Te midde van ‘n stortvloed van trane kon mens die Engele se blydskap deel.

            Ek het van die een na die ander beweeg, my arm om hulle skouers gesit en bemoedig. Toe almal vol blydskap dankie sê, kom een van die manne na my toe: “Prediker, wil u nie saam met my na my huis toe stap om vir my siek kind te gaan bid nie,  asseblieftog.”

            Ek sou nooit vir die smekende pas bekeerde man kon nee sê nie. En daar stap ons. Hy voor, in die smal voetpaadjie in die maanlig. Dit was ver, maar ek weet die HERE was nie klaar nie.

            Uiteindelik kom ons by die klein huisie met die misvoer. Die verstikkende reuk van die koors het gehang in die vertrekkie. Die siek kindjie lê op ‘n dun matrassie agter die deur.

            Ek plaas my hand op hom. Ek het skaars begin bid of die koors wyk en die kindjie sit regop en vra vir water.

            Toe praat ek met die ma oor haar sieleheil. Sy sê: “Ek was by die HERE, maar ek is lankal weg op my eie pad.” Sy wil graag haar saak met die HERE regmaak.

            Sy kniel op die misvloer by ‘n klein banke waarop ‘n kort kersie die enigste lig verskaf.

            En sy bid: “Djere, U ken voor my want U het my siel gered. Maar die satan het nie van my vergeet nie. Ek is so jammer ek het afgedwaal en U teleurgestel. Dankie dat ek kan terugkom in Jesus hoede,” en sy bid nog so ‘n rukkie in trane en sê sy Amen.

            Na ‘n paar bemoedigende woorde en gebed het ek afskeid geneem.

            Die nag was doodstil, gevul met vrede, blydskap en glorie. Dankie Jesus.

         

Dinsdag 11 Februarie 2020

Die intiemheid van die Nagmaal


“En Hy het 'n bietjie verder gegaan en op sy aangesig geval en gebid en gesê: My Vader, as dit moontlik is, laat hierdie beker by My verbygaan; nogtans nie soos Ek wil nie, maar soos U wil.” Matt 26:39

Asook trofe 42: “Weer het Hy vir die tweede maal gaan bid en gesê: My Vader, as hierdie beker nie by My kan verbygaan sonder dat Ek dit drink nie, laat U wil geskied.”

Watter beker het Jesus na verwys?

Neem in ag dat Jesus ‘n Jood is wat volgens Joodse tradisies en kultuur grootgeword het.

Die Joodse tradisie destyds by ‘n Joodse troue, was dat die vader van die verloofde seun vir die bruid betaal en die huwelikskontrak (Ketuban) opstel. Hand 20:28; 1 Kor 6:19-20; 1 Kor 11:25; Efes 5:25-27

By die verlowing word die huwelikskontrak gelees. Die verloofde drink dan wyn uit ‘n kelkie  en dit word aan sy verloofde te gee om ook te drink. As sy sou weier, was daar geen huwelik nie. As sy die wel wyn drink het sy die kontrak en huweliksaanbod aanvaar en is die verlowing ‘n verbond wat nie verbreek mag word nie.

Die verloofde gee dan aan sy toekomstige bruid geskenke en keer terug na sy vader se huis en  bou ‘n woonplek aan by sy vader se huis vir hom en sy toekomstige bruid. Joh 6:62; Joh 14:2; Hand 1:9-11

Die toekomstige bruidegom sal na sy verloofde terugkeer wanneer hy hulle woonplek voltooi het en wanner sy vader sê hy kan haar gaan haal. Sy het geweet hy kom terug, maar nooit geweet wanneer nie. Dit kon ‘n jaar na twee jaar duur. Matt 24:36

Wanneer sy vader gesê het hy moet die verloofde gaan haal, het niemand geweet die bruidegom is op pad nie. Sy aankoms was aangekondig met ‘n wekroep en die blaas van die shofar (ramshoring). Joh 14:3; 1 Thes  4:13-18

Die bruid wis nie wanneer die bruidegom sou kom nie, maar sy had haar lamp en klere gereed. Haar diensmeisie had ook hulle lampe en olie gereed.

Die bruid moes ‘n reinigingsritueel ondergaan. 1 Kor. 3:12-15; Openb 19:7-8. Dan vind die huweliksbevestiging plaas. Openb 19:7

By die huwelik het die bruidegom weer wyn uit ‘n kelkie gedrink en die bruid moes die res drink. Na die kelkie geledig is, het die bruidegom dit op die vloer aan flenters getrap.

Die Jode sê vandag nog dat met die stukkend trap van die kelkie gedenk hulle die verwoesting van die Tweede Tempel.

Vir ons beteken dit eerder die verguising van die Messias se bebloede liggaam, want Jesus het vooraf gesê die tempel sal afgebreek word en oor drie dae herbou word. Dit laat mens wonder of Christene nie ook soos die Jode moet trou nie, juis vanweë die sterk simboliek.

Daarna volg die Bruilof. Matt 22:1-14; Matt 25:1-13; Luk 12:36. Sommige hou die Bruilof elke aand sewe dae lank. By die huwelik word ook sewe keer rondom die bruidegom geloop, onder meer om die sewe seëninge van die huwelik te gedenk.

Die Huwelikskontrak word, nadat dit gelees is, aan die Bruid oorhandig vir bewaring (In ons geval is die Bybel ons kontrak). Sy mag dit wegbêre, of sy mag dit raam en in die huis vertoon.

Die Wedergeborenes se eerste stap na die huwelik met Christus, het reeds plaasgevind. Ons is nou in ‘n verbond met die Messias. Ons gedenk die bloedverbond tussen die Messias en onsself vir sovele kere as ons die Nagmaal gebruik. Nagmaal gaan nie net oor wat op Golgota gebeur het nie, maar wat elke keer gebeur tot by die Hemelse huwelik wanneer ons dit saam met ons Bruidegom sal nuttig.

Toe hy vertrek het, het hy ons ook die Heilige Gees en al sy gawes (geskenke) gegee.

Sy smeekbede oor die beker in die Tuin van Getsémané, was die prys wat hy moes betaal vir ons, sy Bruid. Dit was ‘n bitter duur prys in die vorm van ‘n bloedverbond.

Na Sy opstanding sê Jesus (Hy het die prys vir sy Bruid betaal) hy gaan nou na sy Vader se huis om vir ons ‘n plek te berei en wanneer hy klaar is, sal die Vader hom stuur om ons, sy Bruid, deur middel van die Wegraping te kom haal.

Jesus se Tweede Koms na die aarde het niks met die verhaal hierbo in gemeen nie. Ons Bruidegom kom ons haal en die Bruilof sal sewe jaar lank in die Hemel duur. Vir die Gelowiges, die Bruid van die Messias, is Jesaja 54 besig om in vervulling te gaan.

         

            Luister: “En die einde van alle dinge is naby; wees dan ingetoë en nugter, om te kan bid.

            “Maar bo alles moet julle mekaar vurig liefhê, want die liefde sal 'n menigte sondes bedek.

            “Wees gasvry jeens mekaar sonder om te murmureer.

            “Namate elkeen 'n genadegawe ontvang het, moet julle mekaar daarmee dien soos goeie bedienaars van die veelvuldige genade van God.

            “As iemand spreek, laat dit wees soos woorde van God; as iemand dien, laat dit wees soos uit die krag wat God verleen, sodat God in alles verheerlik kan word deur Jesus Christus, aan wie die heerlikheid en krag toekom tot in alle Ewigheid. Amen.” –  1 Pet 4:7-11

Maandag 18 Februarie 2019

Suid-Afrika in ‘n Krisis!

Gelowiges sal soos barmhartige Samaritane moet ingryp


“Want jy sê: Ek is ryk en het verryk geword en het aan niks gebrek nie; en jy weet nie dat dit jy is wat ellendig en beklaenswaardig en arm en blind en naak is nie.

“Ek raai jou aan om van My te koop goud wat deur vuur gelouter is, sodat jy kan ryk word; en wit klere, dat jy jou kan aantrek en die skande van jou naaktheid nie openbaar word nie; en salf om jou oë te salf, sodat jy kan sien.

“Almal wat Ek liefhet, bestraf en tugtig Ek. Wees dan ywerig en bekeer jou.

“Kyk, Ek staan by die deur en Ek klop. As iemand my stem hoor en die deur oopmaak, sal Ek ingaan na hom toe en saam met hom maaltyd hou, en hy met My.

“Aan hom wat oorwin, sal Ek gee om saam met My te sit op my troon, soos Ek ook oorwin het en saam met my Vader op sy troon gaan sit het.

“Wie 'n oor het, laat hom hoor wat die Gees aan die gemeentes sê.” Openb 3:17-22

Die welstand van die Suid-Afrikaanse familie

Deur Danie Mouton: ‘n Predikant in Port Elizabeth wat fokus op predikant- en gemeentebegeleiding.


Gestel Suid-Afrika word voorgestel as ’n dorpie waarin 100 kinders (ouderdom 0-17) woon. Dan sal:


48 kinders ’n pa hê wat leef, maar afwesig in hulle lewe is;

36 kinders grootword in teenwoordigheid van hulle pa;

35 kinders by beide biologiese ouers woon;

40 slegs by hulle ma grootword;

3 slegs by hulle pa grootword;

23 kinders glad nie by ’n biologiese ouer woon nie;

8 van hulle by hulle grootouers woon;

1 sal in ’n huishouding woon sonder ’n volwassene aan die hoof;

34 kinders word groot in ’n huis met ’n volwassene in ’n vaste betrekking.[1]

Hoe gesond is die SA-familie?

Die SA-familie is duidelik in ’n krisis. Dit is ’n groeiende krisis. ’n Dekade gelede het 49 kinders (nou 36) grootgeword by hulle pa’s, en 42 (nou 48) het ’n afwesige pa gehad.

Met die term familie word bedoel die kleiner eenheid van gesin, maar ook die meer uitgebreide familie wat bestaan uit grootouers, voogde en ander familiestrukture. Ons weet dat die geïdealiseerde gesin (met ’n pa en ’n ma, boeties en sussies) baie min gesinne se werklikheid weerspieël.

In Suid-Afrika word die gemiddelde kind deur sy of haar moeder in ’n enkelouer-huishouding opgevoed. Die meeste kinders leef in huishoudings waar die volwassenes werkloos is.

Oorsake

Daar is verskeie en komplekse oorsake:

Die impak van meganisasie, industrialisasie, moderniteit, verstedeliking en globalisasie op die SA-familie.

Trekarbeid is steeds ’n enorme oorsaak van familieverbrokkeling.

Die apartheidsverlede van die land het sosiaal-ekonomiese ontwrigting en remedies ongelyk verdeel.

Geweld verklaar deels waarom soveel meer kinders aan vaderskant wees is. In 2007 was meer as ’n derde van nie-natuurlike sterftes aan geweld te wyte. Van hierdie geweldslagoffers was 87% manlik. Baie kinders is ook aan vaderskant wees, omdat hulle vaders nooit bekend was of is nie.

Die effek van die MIV- en vigs­pandemie op families word gereflekteer in die toenemende hoeveelheid weeskinders en huishoudings met kinders aan die hoof.

Effek van MIV en vigs

In Suid-Afrika is daar sowat 860 000 dubbele weeskinders (albei ouers oorlede), 2,5 miljoen kinders met ’n pa wat oorlede is, en 624 000 kinders wie se ma oorlede is. In die periode 2002 – 2008 het die getal weeskinders (enkel of dubbel) met sowat 33% toegeneem. Die hoeveelheid dubbele weeskinders het met 144% gestyg.

Hoewel die MIV- en vigs-pandemie in SA gestabiliseer het en die infeksiekoers nou besig is om af te neem, sal die hoeveelheid weeskinders steeds toeneem, of baie hoog bly. Dit het te doen met die tydsverloop tussen infeksie en sterfte.

Verskillende bevolkingsgroepe

Wat gesins- en familieverbrokkeling betref, moet ’n mens ook deur die bril van ras na ons samelewing kyk.

Terwyl 52% swart kinders ’n afwesige vader het en 41% bruin kinders, word slegs 12% Indiërkinders en 15% blanke kinders met ’n afwesige vader groot. 54% swart, 30% bruin, 7% Indiër en 24% blanke kinders word in ’n stedelike enkelouerhuis groot.

As praktiese gevolg hiervan is die leefwêreld van Afrikaanssprekende lidmate van die hoofsaaklik wit gementes waarskynlik ver verwyder van die realiteite waarmee die meeste SA-families gekonfronteer word. As ons Sondae oor ons gemeentes se kerkbanke kyk, lyk die familieprentjie radikaal anders as in die res van Suid-Afrika.

Opvoeding en onderwys

Weeskinders woon minder gereeld skool by, leef met laer voedingsekerheid, ly meer aan angs en depressie en ervaar groter blootstelling aan MIV-infeksie. Die risiko is nóg groter as die ma, eerder as die pa, dood of afwesig is. Enkelmoeders neem gemiddeld groter verantwoordelikheid vir die versorging van hulle kinders as enkelvaders.

Die oorlewing van jonger kinders tussen nul en drie jaar, kom in gedrang wanneer die moeder sterwend is, of onlangs gesterf het. Hierdie kinders se kans om self te sterf – in die jaar vóór óf ná hulle moeder se dood – is vier keer méér as kinders wie se moeder lewend en gesond is.

’n Weeskind wat ’n moeder verloor het, se kans om wel skool te gaan, is statisties ingekort. Hierdie kinders voltooi gemiddeld minder skooljare, en daar word minder geld aan hul opvoeding spandeer in vergelyking met kinders wie se moeders leef.

Hoe sterker die band met die biologiese familie, hoe beter die versorgingsgehalte van weeskinders, en hoe groter die kans dat hulle skool sal besoek.

Armoede

Armoede het ’n wesenlike impak op die familie. Ongeveer ’n derde van SA se kinders (5,6 miljoen) woon in oorvol huise. Slegs 34% kinders woon in ’n huishouding met ’n volwassene met ’n vaste werk. Twee-derdes word dus groot in huise waar niemand werk nie.

Dit beteken dat die kindertoelaag wat die staat betaal waarskynlik noodsaaklik is om oorlewing te verseker.

Gebroke families breek jongmense


Om in ’n stabiele gesin en liefdevolle familie groot te word, is vir baie ’n onbereikbare droom. Die voorreg om deur beide ouers opgevoed te word, is vir die minderheid beskore.

Die verbrokkeling van die gesin en familie het ’n geweldig impak op:

Opvoeding: Verskeie navorsings­projekte dui op beter skolastiese uitkomste waar die pa teenwoordig is. Waar ouers emosionele en praktiese ondersteuning bied, vaar die kinders beter gedurende opleiding en later ook in die arbeidsmark.

Werkloosheid onder die jeug: Weens swak opleiding, is daar geweldige werkloosheid onder die SA-jeug. Gedurende 2009 was werkloosheid onder Sub-Sahara Afrika se jongmense  gemiddeld 12%. Werkloosheid onder 15- tot 24-jariges in SA was 48%. Dit het in 2010 tot 51% gestyg.

Seks: Kinders uit disfunksionele families tree dikwels seksueel meer riskant op. Heelwat jongmense word ook ouers voordat hulle hul opvoeding en opleiding voltooi het.

Tienerfertiliteit het oor die laaste dekades skerp in SA gedaal – ook ná die instelling van die kindertoelaag in 1996. Die oorsake van tienerswangerskappe is kompleks, en benodig meer navorsingstoeligting.

Geweld en misdaad: Families speel ’n onontbeerlike rol in die sosialisering van jongmense. Kinders uit disfunksionele families mag geneig wees om geweld (verbaal en fisies) as normale vorm van interaksie te sien. Baie geweld kom binne nabye verhoudinge en in die familie self voor.


Waarheen met die SA-familie?


Die verskillende sektore in die samelewing het elk ’n krities-belangrike verantwoordelikheid:

Werkskepping en die bestryding van armoede. Die staat en sakesektor is hier belangrike rolspelers, maar gemeentes en die ondersteuning van innoverende werkskeppingsprojekte op mikroskaal is elke gelowige se verantwoordelikheid.

Volwassenes moet as ouers, of as oupas en oumas, vir jongmense optree. Elke ouer volwassene in elke gemeente moet “kleinkinders” in die gemeenskap gaan soek en begelei.

Gemeentes moet as geestelike ouers vir die totale jeug van die totale gemeenskap optree. Dit is nie genoeg dat ouers hulle kinders die weë van die Here leer nie. Ons moet ook invloed in die wyer gemeenskap uitoefen, met missionale kategese wat al die kinders van die gemeenskap innooi.

Gemeentes moet daarteen waak om geloofsvorming-inisiatiewe te loods wat slegs op die gemeenskap van gelowiges gerig is en wat ’n geïdealiseerde tradisionele gesinsopset veronderstel. Daar is baie kinders wat nie ouers het nie. Daar is baie disfunksionele versorgingstrukture waar kinders nie geestelik reg opgevoed word nie. Gemeentes moet maniere vind om na hierdie ruimtes uit te reik, vertrouensverhoudings te vorm en kinders na en vir die Here te begelei.

Betrokkenheid by die formele onderwyssektor is wesenlik belangrik. Ook hiér behoort gemeentes nie slegs na skole in die onmiddellike omgewing uit te reik nie. Verhoudings moet oor grense gevorm word met skole wat die breër bevolking dien. Hier is baie, dikwels eenvoudige, inisiatiewe nodig wat ’n enorme verbetering in die onderwys kan bewerkstellig.


Gemotiveerde jeug

Ten spyte van die vele uitdagings wat jongmense moet hanteer, bly die meeste gemotiveer en hoopvol dat hulle hulle doelwitte sal bereik. Sowat 94% van 12- tot 22-jariges het ’n goeie idee van die rigting wat hulle wil inslaan, 99% het spesifieke doelwitte wat hulle wil bereik, en 97% glo hulle eie aksies en inspanning sal bepaal of hulle hul doelwitte sal bereik. Meer as 90% jongmense voel ook hulle sal moeilike situasies kan hanteer.[2]

Miskien toon hierdie feite dat die meeste jongmense nie bewus is van die struikelblokke wat hulle sal moet oorkom om ’n gesonde en suksesvolle lewe te hê nie. Dit toon óók dat SA se jonger generasie hoë hoogtes kan bereik indien hulle die kans kry om groot te word in stabiele families en gemeenskappe, sonder geweld en met die geleentheid van ’n behoorlike opvoeding.


1.      Die syfers in hierdie artikel March 2011). Die verslag is aanlyn beskikbaar by www.ngkok.co.za/Artikels/fam.pdf. Voor 1994 het dié instituut bekendheid verwerf vir sy navorsing oor die impak van trekarbeid en paswette op die SA-familie.  Dis ontleen aan ’n navorsingsverslag van die First

2.      Hierdie merkwaardige bevinding kom ook uit genoemde navorsingsverslag van die SA Instituut vir Rasseverhoudinge.


[1]  Die syfers in hierdie artikel is ontleen aan ’n navorsingsverslag van die SA Instituut vir Rasse­verhoudinge, getiteld First Steps to Healing the SA Family (March 2011). Die verslag is aanlyn beskikbaar by www.ngkok.co.za/Artikels/fam.pdf. Voor 1994 het dié instituut bekendheid verwerf vir sy navorsing oor die impak van trekarbeid en paswette op die SA-familie.


[2] Hierdie merkwaardige bevinding kom ook uit genoemde navorsingsverslag van die SA Instituut vir Rasseverhoudinge.

Woensdag 13 Februarie 2019

Skaam jou nie vir die Evangelie nie

Jesus is heeltyd besig in ons buurt. Pleks van vir Hom te sê/vra wat om
te doen, kom ons sluit eerder by Hom aan en werk saam…










John Doukas Photography

Gelowiges hou die sleutel tot die grootste Herlewing in mense heugenis. “Want ons is medewerkers van God; die akker van God, die gebou van God is julle.” 1 Kor 3:9. As medewerkers is ons hier om ‘n verskil te maak. Waar ons beweeg moet alles veander.

            Bid voordat jy jou huis verlaat en neem die Messias, die Heilige Gees en Engele saam met jou na elke gebou waar jy vandag gaan instap. Wees geduldig en verwag reaksie. Wees vriendelik met almal ook wanneer dinge by die betaalpunt skeef loop.

            Wees die hoflikste motorbestuurder in jou kontrei. Jou hele lewenswandel moet van Jesus getuig. Fluit of sing vrolik, al neurie jy dit net. Onthou ALTYD, jy is ‘n Koningskind.

Die tydskrif Charisma, haal Pastoor Alan Scott soos volg aan: “The key to seeing revival break out in a city is for ordinary believers to partner with God in both the supernatural and the supernarrative — to operate in the gifts of the Spirit and to understand how their everyday life fits into God's grand story. He saw both these things happen at his former church — Causeway Coast Vineyard in Coleraine, Northern Ireland — and as a result witnessed a move of God break out in a historically divided and secular city.

During that move of God, one of Scott's friends was at a coffee shop when he met a young man whose partner had just come to faith. He told the young man, "Hey, here's what's going to happen. I'm going to pray in a moment. A wind is going to come into this coffee shop. It's going to swirl around you. Then you're going to know that God is real, and you're going to give your life to him."

The young man, skeptical, shrugged and said, "OK."

The two bowed their heads to pray together, and the moment Scott's friend began to pray, a mighty wind came into the coffee shop and swirled around the young skeptic. Immediately, he gave his life to Christ.

"It's kind of easy bringing people to Jesus when that kind of stuff is breaking out," Scott says. "But that kind of stuff is a product not of a sudden movement of God but of a gradual movement of His people going after the city, changing the atmosphere of the city. When that kind of climate takes root, it makes everything a little bit easier."

Scott knows from personal experience. He first came to Christ through an awakening in his community, helped usher in a move of God at his first church and is now eagerly contending for the Spirit to work through his new church in Anaheim, California.

It's not going unnoticed. Pete Greig, the founder of the 24-7 Prayer Movement, says: "When Alan Scott speaks, I try to listen. Where he leads, I try to follow."

For Scott, community-shifting transformation won't be accomplished by scheduled revivals or frenzied church meetings but rather by years of diligently sowing seed into a city.

"Every church thinks their city is hard to reach, and every city is hard to reach—when we stay in the building," Scott says. "But it's amazing how open people are when we actually move beyond the services into our communities. People are desperately open. They're desperately looking for life change. [Christians] can start there. They can start with the people around them whom God is moving in."

Scott spoke to Charisma about his experience with moves of God, his journey from Northern Ireland to Southern California and how believers can be the catalysts for spiritual renewal in their cities.

Scott wasn't raised a Christian. In fact, he says, he was a teenager before he ever met a Christian. But that all changed after his brother became a follower of Jesus. And his brother wasn't the only one coming to Christ in his city.

"Suddenly, there was—a 'move of God' would be too strong, but definitely something stirring in our community—where some skinheads and some punks became believers," Scott says. "One of them happened to be my brother, so I watched the transformation of his life, slightly intrigued and slightly afraid."

At the same time, one of Scott's friends began attending a Christian youth organization and invited him to join. Scott began attending, until one night he got saved during a screening of the 1977 miniseries Jesus of Nazareth. He says he was "absolutely arrested" by what he saw on screen and—despite not knowing any of the sinner's prayer etiquette—decided to follow God because "what I saw on the screen is real and I need that in my life."

By the time he was 27, Scott and his wife, Kathryn, were co-founding and pastoring the Causeway Coast Vineyard in Coleraine, Northern Ireland. They learned a lot during those early years of ministry.

"I think it's the same for any pastor," Scott says. "We always think it's about building the church, and then you realize, Actually, Jesus was forming me. I am the project, and all these things that are happening around me are designed to create something within me."

Coleraine, a coastal town of approximately 25,000, enjoys influence belying its small size thanks to 3 million tourists who annually visit the famous Causeway Coast. When the church was founded, Scott says the town's Protestant and Catholic communities were sharply divided, a situation which was only growing more tense with time. Though Scott's initial focus was on growing and developing his small church community, his entire paradigm shifted during a church leadership retreat.

During that time, Scott felt God impress upon his heart, "If you'll go after the lost, I will look after the church."

"As church planters, we'd been trying to build the church, and it really isn't our job to do that," Scott says. "Jesus said, 'I will build my church.' ... That was the seminal moment for our church, because we began cultivating an outward focus: to go out and engage the lost, to get churchgoers to think beyond the building and develop ministries—[from] healings on the street to compassion ministries. To desire to pursue the Father as He was pursuing the lost."

Causeway Coast's first step was to bring peace to its polarized community. Scott says parades were an area of significant tension in Northern Ireland, stoking division and escalating violence within a region. That year, before a key parade, police asked Scott if his church would come attend the event. When Scott asked why, the police officers told him, "We can see that when you show up, there happens to be a change in the atmosphere."

From there, the church began serving wherever God gave them favor—eventually ministering everywhere from hospitals to public schools to branches of government.

One key initiative that paved the way for revival was the church's healing ministry.

"We really invented a simple model in the community," Scott says. "We erected a banner that says, 'Healing.' We got out four or six chairs, and we literally waited for people to take a seat, [even] in the rain or in the freezing cold. As we did that, God had this beautiful way of showing up and transforming lives."

People began getting healed. In a small town like Coleraine, news travels quickly—and thanks to its tourist traffic, news travels far. Healed people brought their friends to be healed too. Scott recalls that once a busload of soccer players pulled up to the healing banner, ready to see the team injuries healed.

"I         had people from all over Ireland and even beyond Ireland come," Scott says. "I saw every conceivable cancer healed—sometimes really dramatically, most of the time really slowly over a period of time. But it never gets old. It's just an amazing thing to watch God do what no one else can do."

The supernatural started but didn't stop with healing. In October 2013, a prophetic voice told Causeway Coast, "This month you have seen on average three people a day come to faith. It has astounded you, but I tell you that from this day you are going to see between five and 10 people a day coming to faith." The following week, 35 people came to faith. By 2014, Scott says "a significant move of God" took hold in Coleraine, and thousands of people came to faith. Scott says for a time, 56 to 70 people started a relationship with Christ each day. During that time, Scott says the Holy Spirit gave ordinary people prophetic words, words of knowledge and dream interpretation. He believes this move of God is at least somewhat duplicable and the result of reaping a long-sown harvest.

"When you sow a seed in the community over a period of time—the long haul, spending every week on the streets ... it actually begins to alter the calling of the city," Scott says. "It begins to change and blooms this beautiful receptivity to the community, where it's just easier for people to come to faith."

Alan and Kathryn Scott never imagined they'd leave the Causeway Coast Vineyard. After all, their years of work were finally shifting the atmosphere of the entire community, and they loved their brothers and sisters in the church there. But the Lord had other plans for the Scott family.

"For a long time, Kathryn had sensed God speaking about us living in the U.S. at some point," Scott says. "I thought it'd be maybe after our kids had gone to college and all that. But then we were in the gathering, and very clearly the Holy Spirit began to speak and say, 'I want you to build an altar again. It's time to pioneer again.' Honestly, you tend to tuck those kinds of things away, but from then on, it was like prophecy central. Everywhere I went, people prophesied over us. Initially, I didn't want to hear it—we were loving the community there and loving what God was doing. Who would want to leave something like that? It's what we dreamed of and desired for years. But the Lord kept speaking into it."

In June 2017, the Scotts moved to the U.S.—without any clear plan of where to go next or what God was calling them to. Their young daughters weren't in school. Neither parent had a job. They grieved the loss of their Coleraine community. Scott calls it the "usual Jesus story": "He says, 'Come, follow Me,' and He doesn't tell you where or what or who. So we just followed Him."

In December, the Anaheim Vineyard—the original Vineyard Church founded and pastored by John Wimber—announced its then-lead pastor, Lance Pittluck, was retiring. The Scotts were invited to seek the pastorship and by February 2018 were installed as the new lead pastors of the Anaheim Vineyard.

"John Wimber has this beautiful statement where he says, 'The economy of the kingdom of God is quite simple: Each new step in the kingdom costs us everything we have gained to date,'" Scott says. "That's been the reality for us. As we take another step in the story, it's going to cost us. Everything we've gained, every breakthrough, all the territory and all that the Lord has done, we have to surrender at His feet again as we take our next step into His story."

Scott admits he was initially nervous taking over such a historic and well-established church, but he says the Anaheim Vineyard welcomed his family with open arms. In a way, he says, both pastors and community alike needed this change.

"The church had been in decline for quite a long time, and so people were really desperate for hope," Scott says. "We're now living in California, where it's brown most of the year, but if it rains for a few days, the ground and the mountains around us turn green almost immediately. It's been a little bit like that in the transition. People were just desperate for a little bit of hope, and as we engaged in that and brought what Jesus has given us to the table, you can see the hope bloom around us."

Within the first six weeks of leading Anaheim Vineyard, Scott says the church's attendance doubled "pretty much overnight." He openly wondered whether it was simply a honeymoon period, but Bill Johnson—pastor of Bethel Church in Redding, California—prophesied to Scott that the transition would be free of difficulty and opposition. So far, Scott confirms, he's been right. And as he's gotten acclimated to Southern California, he's noticed something stirring among the charismatic churches of the West Coast.

"Kathryn and I felt a sovereign push to step into a story He is specifically writing in Southern California," Scott says. "He didn't tell us what that story was; He just invited us to move to be part of it."

Recently, Jeremy and Katie Riddle announced they would be joining the Scotts as co-pastors at the Anaheim Vineyard, taking oversight of worship, prayer and creativity. Scott lists the Riddles, Bethel Church and Bridgetown Church in Portland, Oregon, as examples of God writing a story on the West Coast that goes beyond the church building.

            "I think the Spirit of God is doing something," Scott says. "I think it'll look quite different and will have ingredients of the supernatural, empowered ministry and community formation, and it's so beautiful. ... There's definitely something on the West Coast that is flourishing. I think often the media presents California, as it did with Ireland, as, 'Here's a community that's hard to reach.' But I think those are the ones where God stores the treasures. It's often in the places of darkness He stores great treasure."

Even before Scott moved to town, he was influencing his West Coast neighbors. In the book Scattered Servants, Bridgetown Pastor John Mark Comer says Scott's work in Coleraine influenced Comer's own work in Portland.

            "Very few leaders think like Alan Scott," Comer says. "Even less live like Alan Scott. His wide, expansive vision of transformation, not just for churches, but for entire cities, hits a deep nerve in my soul. ... Seeing Alan's community in Northern Ireland cast a vision in my mind of what could be here in America. But being with Alan is what's sparked a desire to open up every moment of every day to the Spirit's work in my own city. This is a voice we need to hear."

But for now, Scott says he and his family are thrilled to simply be part of the Anaheim Vineyard and its rich Spirit-filled heritage. He describes it as "living the stories." And he thinks God has a powerful destiny still in store for it.

Scott says the most important step to changing the atmosphere of the city is cultivating both an outward focus and a servant's heart.

            The former requires leaders to critically examine which church systems or structures push focus inward rather than stretching the body out. Scott says it's one of the first things he had to change after becoming pastor of the Anaheim Vineyard.

"The natural drift of life is inward," he says. "Particularly when something's in decline, we begin to look at what's going wrong and we try to preserve it. We try to maintain it. We have this posture that looks towards the past and tries to reclaim that. So we grow increasingly insular. But our hope is always this outward journey. It's always building towards what the Father is doing beyond this. That's what stretches us, allows us to grow and then really creates spiritual formation."

Living outwardly means abandoning the scarcity mentality, feeling liberated in Christ to give everything away—even your life—if that's what He demands. After all, as Wimber said, every new step requires the loss of every previous gain. It means following Christ in both the supernatural and the supernarrative. Many charismatics are already quite good at living out the supernatural. Dream interpretation, prophecy and healing all serve both the body and the community. But Scott acknowledges some believers aren't ready to do healings under a banner in the middle of the street. Other times, it's simply not appropriate.

For those times and people, Scott suggests living in the supernarrative—finding how your story fits into God's story.

"Start where you are," Scott suggests to readers. "Most of you will be in your workplace, and that's a place of kingdom expansion. God is at work in our work and you should recognize how to partner with Him. ... The supernarrative is the recognition that work itself is holy and honorable to the Lord—learning with Him in that area to say, 'OK. I'm a barista today in Starbucks. What is the kingdom narrative that is unfolding here? What is God doing through this workplace?'"

            Once that's done, the other main step to community change is cultivating a servant's heart. Scott cautions against becoming the city's Pharisees, policing the city into a state of faux holiness and shaming people into forgiveness. Rather, he recommends adopting a father's heart: speaking hope, life and compassion into the city's residents and praying for its ultimate restoration.

            "We come as partners to the city," Scott says. "We come with a servant's towel around our arm. We look at the needs and the dreams of the city, and we learn how to unlock that together. I don't think it's a conquest thing."

            When ordinary believers stop trying to do their own thing and lean into God, Scott believes they may be surprised at how much He's already doing in their city.

"The truth is, He's been working in our community all along," he says. "Instead of trying to get Him to do what we want Him to do, how about we just go join Him in what He's already doing?"

            “Want ek skaam my nie oor die Evangelie van Christus nie (hoekom nie?), want dit is 'n krag van God tot redding vir elkeen wat glo, eerste vir die Jood en ook vir die Griek.

            “Want die geregtigheid van God word daarin geopenbaar uit geloof tot geloof, soos geskrywe is: Maar die regverdige sal uit die geloof lewe.” Rom 1:16-17

 – sjibbolet.buro@gmail.com

Maandag 08 Oktober 2018

Toerusting van God aan Sy Medewerkers

ONS is in die eerste plek nie gered om Hemel toe te gaan nie, ons is gered om die Koninkryk van God te bou. Daar is diegene wat  beweer dat hierdie taak uitsluitlik aan die herders van gemeentes opgedra is. Nee, elkeen van ons is geroep tot diensbaarheid.

          Daarom is daar ook aan elkeen van ons toerusting gegee om die taak mee te verrig. Daar staan ook nie geskryf dat ons geboue moet oprig, dit kerke noem en dan daar binne moet bidure hou waarin ons bid en smeek: “Vader, stuur die siele in,” nie.

          Die opdrag is elke keer dat daar uitgegaan moet word om die siele in te bring, uit te vaar na die diep kant van die lewe toe en  nette der nette vol in te bring.

          "Maar hulle het uitgegaan en oral gepreek, en die Vader het saamgewerk en die Woord bevestig deur die tekens wat daarop gevolg het." Mark 16:20

          "Soos die Vader My gestuur het, stuur Ek julle." Joh 20:21

          Die Bybel leer dat die Vader die Wedergeborene as 'n werkende vennoot in Sy planne en werke beskou. God en Abraham tesame het 'n groot "nasie" (Israel) geskep. God en Moses het saamgespan om vir ons die Tien Gebooie te gee wat die grondslag van alle siviele en sedelike wette vandag is.  Dit is deur God en Moses tot stand gebring.

Jesus self was 'n vennoot van die Vader in die werk van verlossing. Hy sê: Het u nie geweet dat Ek in die dinge van My Vader moet wees nie?" Luk 2:49

Paulus, die ywerige en bekwame sendeling, versoek alle Christene om te onthou dat ons gered is om te dien. "Wees nie traag in die ywer nie, wees vurig van gees, dien die Vader." Rom 12:11

          Ons kan ware kinders van God wees, maar die vraag is of ons, ons  lewens  in totaliteit aan Hom oorgegee het. Is ons nog in beheer van sekere sektore van ons lewe, of is God  Heer en Meester van ons ganse  bestaan? Hy sê Hy is ‘n jaloerse God. Hy wil volle beheer hê. Hoe gouer dit gebeur, hoe  gouer begin ons floreer.

          Die rede hoekom ons nie by die sterwe in Christus uitkom en waarom ons nie groei en floreer nie, is omdat ons nie self die Bybel bestudeer nie. Ons word nie gewas deur die Woord nie.

Ons gaan eerder ten gronde weens ‘n gebrek aan kennis. So sit ons dan ook keer op keer onwaardig by die Nagmaaltafel aan en kan nie begryp waarom ons sake nie floreer nie.

          As ons die Vader aktief dien, dan kan ons ook verwag om die Vader aktief in ons lewens te sien, dan kan ons God se seëninge verwag, dan kan ons oorvloed verwag.

          Wanneer ons onsself aan God oorgee, begin ons 'n sakevennootskap met God.  Ons word "medewerkers van God"1 Kor 3:9. 'n Vennootskap met God is 'n saak waarin God die kapitaal voorsien en ons die arbeid. Hy voorsien die wysheid, die mag en die middele (finansies, ens.) en ons verskaf die diensbaarheid.

          Daardie vennootskap word ook weerspieël in ons huwelike. ‘n Huwelik is ‘n drieledige Verbond tussen man, vrou en God. ‘n Verbond is ‘n kontrak, dit mag nie verbreek word nie en God  sê self dat, wat Hy saamgevoeg het mag geen mens skei nie. Wat op die aarde gebind is, is ook in die Hemel gebind. Die huwelik is ‘n Goddelike instelling.

          So is ons Wedergeboorte ‘n Goddelike instelling. Ons moet weier dat enigiets of enigiemand daardie verhouding, daardie Verbond, tussen ons en ons Skepper, ons Vader, verbreek.

          God wil Homself betuig en Hy het ons uitverkies as 'n kanaal deur wie Hy Sy mag en besluite kan betuig.

          Ons is geroepe diensknegte en getuies – medewerkers 1 Kon 3:9  –  God wil nie Sy werk voltooi sonder om die mens te gebruik nie.

God is die enigste Eienaar van Sy saak. Hy besit die planeet Aarde Ps 24:1; 50:10, Ook al die rykdomme. Hagai 2:8. Hy besit jou en my lewens (Rom 14:8); God, in Sy goedertierenheid het elke mens ryklik bedeel met sekere gawes, talente en moontlikhede.

Dié dinge moet nie selfsugtig of tot ons eie voordeel aangewend word nie, maar tot verheerliking van God en die vestiging van Sy Koninkryk.

          "Doen alles tot verheerliking van God." 1 Kor 10:31

          "Julle behoort nie aan julself nie, want julle is duur gekoop. Verheerlik God dan in jul liggaam en in jul gees wat aan God behoort." 1 Kor 6:19-20. Ons is rentmeesters van die gawes wat God ons gegee het.

          Ons is rentmeesters van ons tyd. "Koop die tyd uit omdat die dae boos is." Efes 5:16  Moenie jou tyd verkwis nie. Ons is rentmeesters van ons talente. Jesus het 'n harde oordeel uitgespreek oor die man wat uit vrees sy talent begrawe het. Lees aandagtig Matt 25:28-30.

          Ons is rentmeesters van ons geld. Geld is 'n gawe van God en moet tot Sy eer gebruik word.  Lees 1 Tim 6:10.

          Ons is ook rentmeesters van die Evangelie. Die roeping om die grootste nuus op Aarde te verkondig, is aan die verlostes gegee.

          Dis ‘n ernstige oortreding om nie jou gawe aan te wend nie. – Sjibbolet

Maandag 24 September 2018

Bewandel weer die Goeie Weg

‘Vra na die Ou Paaie...’

“So spreek die HERE: Staan op die weë, en kyk en vra na die ou paaie, waar

tog die goeie weg is, en wandel daarin; en julle sal rus vind vir julle siel.

Maar hulle het gesê: Ons wil daarin nie wandel nie.” Jer 6:16


Daar is heelwat lesse in die Ou Testament vir Christene: “Want alles wat tevore geskrywe is, is tot ons lering tevore geskrywe, sodat ons deur lydsaamheid en bemoediging van die Skrifte hoop kan hê.” Rom 15:4

            Asook: “Maar al hierdie dinge het hulle oorgekom as voorbeelde en is opgeskrywe as 'n waarskuwing aan ons op wie die eindes van die eeue gekom het.” 1 Kor 10:11

            Een so ‘n les speel af in die tyd van Jeremia, ‘n tyd van sosiale onrus. Die Israelse volke was besig om in verskeie rigtings te trek.

            Die HERE wou hulle rus vir hulle siele bied: “So spreek die HERE: Staan op die weë, en kyk en vra na die ou paaie, waar tog die goeie weg is, en wandel daarin; en julle sal rus vind vir julle siel. Maar hulle het gesê: Ons wil daarin nie wandel nie.” Jer 6:16

            Hulle was soos reisigers wat die pad byster geraak het en die HERE het hulle teruggeroep na die regte pad: “... vra na die ou paaie, waar is tog die goeie weg.” Daar is vele paaie wat mens kan volg, maar vra na die ou paaie.

            Die ou pad is gewoonlik die beste pad. Dis beslis die geval hier. Nie alle paaie is die Goeie Weg nie. In hierdie geval het die ou pad gelei terug na die Wet van Moses. Jer 7:22-24

            Jesus  Christus pleit weer vandag: “Stry hard om in te gaan deur die nou poort, want baie, sê Ek vir julle, sal probeer om in te gaan en sal nie in staat wees nie.” Luk 13-24

            Die poort is nou. Daar is net een pad na die Vader:  “Jesus antwoord hom: Ek is die weg en die waarheid en die lewe; niemand kom na die Vader behalwe deur My nie.” Joh 14:6

            Jesus sê ook: “En die saligheid is in niemand anders nie, want daar is ook geen ander naam onder die Hemel wat onder die mense gegee is, waardeur ons gered moet word nie.” Hand 4:12

            Daar is ook ‘n breë poort: “Gaan in deur die nou poort, want breed is die poort en wyd is die pad wat na die verderf lei, en daar is baie wat daardeur ingaan. Want die poort is nou en die pad is smal wat na die lewe lei, en daar is min wat dit vind. Matt 7:13-14

            Die breë pad egter lei na die verderf, na selfvernietiging.

            Jesus Christus sê egter die nou poort is die een om deur te gaan na die Ewige Lewe: “Kom na My toe, almal wat vermoeid en belas is, en Ek sal julle rus gee. Neem my juk op julle en leer van My, want Ek is sagmoedig en nederig van hart, en julle sal rus vind vir julle siele;  want my juk is sag en my las is lig.” Matt 11:28-30

            Die woorde van Jesus Christus is relatief “oud” gemeet aan vandag se standaarde.

Wat Israel destyds oorgekom het, is presies waarin ons, ons vandag in bevind, aldus Jer 18:15 “Nogtans het my volk My vergeet, hulle laat rook opgaan vir die nietige afgode; dié het hulle laat struikel op al hul weë, op die ou paaie, om te loop op sypaaie, 'n ongemaakte pad; (en erger nog) Om hulle  land te maak 'n voorwerp van verbasing, van bespotting vir ewig. Elkeen wat daar verbytrek, sal hom verbaas en sy hoof skud.”

            Ons gewone vleisbraai het rookafgode geword. Dis ons gereelde bymekaarkomplek, pleks van my die Huisaltare. Die Huisaltare bestaan haas nie meer in SA nie. Christus word nie by die rookaltare verhoog nie. Keer terug na die Ou Paaie en bewandel weer die Goeie Weg. – Sjibbolet



Donderdag 19 Oktober 2017

Die Arend se arende


Image result for arend


Die Arend se arende

Aquila non captat muscas – 'n Arend vang nie vlieë nie


Daar is meer as 25 verwysings na arend in die Bybel.  Talle van die Bybelskrywers was gefassineer deur arende. Onder inspirasie van die Gees van God het hulle aspekte uit die lewe van die arend geneem en vir ons geestelike beginsels daarmee geleer. 
Soms word God met 'n arend vergelyk: Soos 'n arend wat sy kleintjies uit die nes uitskop, oor hulle fladder en hulle vang op sy vlerke wat hy oopsprei, soos 'n arend wat sy kuikens op sy vlerke dra, so het die HERE, net Hy alleen, sy volk gelei; daar was nie ander god by hom nie (Deut. 32:11-12)  Dawid skryf in Psalm 103:5: (Die HERE) … wat my die goeie in oorvloed laat geniet, my die jeugdige krag van die arend skenk, of, soos dit in die Afrikaanse vertaling van 1933-53 staan: wat my jeug weer nut maak soos dié van 'n arend.
            Daar is verskillende aspekte uit die lewe van die arend wat ons op die Christen se lewe kan toepas.
Een basiese fout wat mense deur die geskiedenis gemaak het, is om te probeer om aan elke stukke detail in 'n gelykenis 'n bepaalde geestelike toepassing te gee.  Jesus self het dit nooit gedoen nie. 
Christene is nie arende nie, maar daar is verskillende dinge uit die lewe van die arend wat ons kan leer oor die geestelike lewe en die stryd van elke dag.   Die Woord self focus op 'n aantal aspekte en eienskappe van die arend om ons sekere geestelike beginsels te leer.
            Daar is krag by God. God word nie moeg nie. Om op die HERE te wag gee nuwe energie, nuwe krag. God laat nooit die werk van sy hande vaar nie – en jy is die werk van sy hande. Die profeet Jesaja skryf:
            Waarom sê jy dan, Jakob, waarom kla jy, Israel: "Die HERE sien nie raak wat van my word nie, my reg gaan by my God verby"? 
Weet jy dan nie, het jy nog nie gehoor nie?  Die HERE is die ewige God, Skepper van die hele aarde. Hy word nie moeg nie. Hy raak nie afgemat nie en sy insig is ondeurgrondelik.Hy gee die vermoeides krag.
Hy versterk dié wat nie meer kan nie. Selfs jongmanne word moeg en raak afgemat, selfs manne in hulle fleur struikel en val, maar dié wat op die HERE vertrou, kry nuwe krag. Hulle vlieg met arendsvlerke, hulle hardloop en word nie moeg nie, hulle loop en raak nie afgemat nie (Jes. 40: 27-31).
Wanneer daar in vers 31 staan "nuwe krag", beteken dit letterlik nuwe energie? Die nuwe krag kom vir dié wat op die HERE wag. Hoe dikwels soek ons die krag in nuwe kursusse, nuwe tegnieke, nuwe selfhelptegnieke en probeer dit iewers uit ons binneste opdiep.
Dit is nie daar nie en die bietjie wat daar is, is nie opgewasse vir die uitdagings van die lewe nie.  God voorsien krag. God voorsien krag vir dié wat op Hom wag.   Hy maak hulle so sterk soos die kragtige vlerke wat die arend oplig en laat opstyg tot o die grootste storm.
            Die Christen weet vas en seker: Ek is veral ook daarvan oortuig dat God, wat die goeie werk in julle begin het, dit enduit sal voer en dit sal voleindig opdie dag wanneer Christus Jesus kom (Fil. 1:6).
Die HERE maak die werk klaar wat Hy in jou begin het.  Die HERE raak nie moeg en afgemat nie.  Sy krag raak nie op nie. En vir dié wat hulle krag by God soek, vir hulle is daar genoeg om weer te "hardloop".
            God is nie klaar met my as ek moeg is of as die lewe vol probleme is of ek ni emeer weet hoe vorentoe nie. Dawid skryf in Ps 138:8 – Die HERE sal vi rmy alles goed laat afloop. Aan u liefde, HERE, is daar geen einde nie. Moet tog nie die werk van u hande laat vaar nie.
            Arende is in baie opsigte anders as ander voëls. Arende het unieke eienskappe wat ander voëls nie met hulle deel nie. Daar is eienskappe wat hulle met alle ander voëls deel. Arende lyk soos ander voëls, maar by nadere ondersoek sien 'n mens duidelike verskille.
            Net so is die Christen vanuit sy Wedergeboorte anders as die wêreld. Ja Christene is steeds mense, maar Wedergeboorte en bekering maak die Christen anders as ander mense. 
Christene ontvang 'n goddelike natuur, want die Heilige Gees woon in hulle. Hierdie nuwe natuur maak dat hulle anders begin dink en optree as wêreld. As Christen moet jy dit weet, diep in jou gees moet jy dit weet en vanuit daardie wete leef:  God het my nuutgemaak, ek is nie meer dieselfde nie, ek is anders as die wêreld: Iemand wat aan Christus behoort, is 'n nuwe mens.  Die oue is verby, die nuwe het gekom
(2 Kor. 5:17).
            Arende hou van storms.   Hulle gebruik dit om hoër te vlieg.  Hulle vlieg fisies hoër as ander voëls, en dit is veral in storms dat hulle die windstrome gebruik om baie hoog op te gaan.  Ander voëls soek skuiling wanneer die storms kom; arende soek die hoër hoogtes.  Arende kan tot hoogtes van drie tot vyf kilometre bo die grond vlieg.   Hulle het 'n besonder dik verebedekking wat maak dat hulle hoër hoogtes waar dit kouer is, makliker kan hanteer.  Daar is arendspesies wat tot 1 250 vere op elke vlerk het.  Die vlerke van die arend is aërodinamies beter ontwikkel as dié van ander voëls.  Dit stel hulle in staat om hoër te vlieg.
            So is die lewe van die Christen.   Die Christen leef in die hoogtes saam met God.  Dit is op die bergtop waar Moses en Elia God ontmoet het.   Dit was opdie bergtop waar Jesus van gedagte verander het en Moses en Elia ontmoet het, en waar God die Vader met Hom gepraat het. 
As Christene sit ons saam met Christus in die hemele (Ef. 2:6).  Daar, vanuit ons troonposisie in die hoogte, reageer ons saam met Christus.   Die Christen se lewe is 'n lewe in die hoogtes saam met God.   God he tons vir die hoogtes gemaak.   Ons het geestelike vlerke wat ons tot op die hoogste hoogtes kan laat opstyg.
            Christene word nie deur storms geìntimideer nie.   Al wat die Christen doen, is wat die arend doen.   Hy gebruik die groter krag van die lugstrome in die storms om hoër te vlieg, bo die storm uit te vlieg.
Arende vrees nie storms nie, hulle geniet die storms.  Hulle is gemaak vir storms, toegerus daarvoor.   So is Christene:  toegerus met die krag van God, gevul met die volheid van God en met die Heilige Gees wat in on swoon.  So het God Christene toegerus vir die storms wat dikwels op ons toesak. Wanneer die krisisse kom, moenie vlug en wegkruip nie, vlieg hoër, nader aan God self.
            Arende klap nie hulle vlerke om hoër te vlieg nie.  Hulle gebruik net die krag van die windstrome en sweef daarop.  Indien hulle aanhoudend hulle vlerke sou klap om te probeer hoër vlieg om uit die geweld van die storm te kom, sal hulle in die moeilikheid beland.
So moet Christene leer om in die Gees te leef en te wandel.   Om te gaan waar die Gees van God ons lei.   Ons moet in die windstorme van God se krag inkom en leer om in Hom te rus en saam met Hom te beweeg.  Die lewe in God is nie 'n gefladder en gespook nie, dit is rus in die HERE.
            Arende vlieg alleen.  Hoe hoër jy vlieg, hoe minder ander voëls is daar.   Arende is daarom dikwels alleen in die hoogtes. Aasvoëls kom gewoonlik in trope voor, kalkoene en hoenders ook.   Toegewyde Christene staan dikwels alleen.
            Christene wat in die hoogtes saam met God leef, vind dat hulle dikwels alleen is.   Ons sal alleen wees in ons stryd teen sonde, onreg, armoede, ensovoorts.   Ons sal alleen wees in ons passie vir God en 'n heilige lewe.
            Hoogte gee 'n strategiese uitsig.  Hoe hoër ons kan opgaan, hoe groter en beter is ons uitsig, oorsig en insig.   Hoogte is 'n belangrike element in oorlogvoering.   Die persoon wat die hoogste posisie besit, het 'n strategiese voordeel in die geveg.  So het Christene wat in die hoogte met God beweeg, 'n strategiese voordeel in die geestelike tyd van elke dag.
            Arende het skerper visie as ander voëls.   Arende vlieg dikwels op hoogtes van 3 000 tot 5 000 meter bo die grond.  Van daardie hoogte af kan hy byvoorbeeld maklik 'n haas of ander prooi op die grond raaksien.   Omdat die arend so hoog vlieg, het hy skerper sig en fokus as ander voëls nodig.   In sy duikvlug kan die arend teen tot 300 km per uur op sy prooi afpyl.   Op daardie hoogte het die arend groter utsig, kan hy verder sien.
            Hoewel arende besonder goed kan sien in die dag, is hulle nagsig besonder swak, selfs swakker as dié van 'n mens.  Laat ons daaruit leer dat Christene vir die dag gemaak is, om in die lig – God se lig – te lewe en dat ons uit die duisternis en donker plekke moet wegbly.   Dit is een ding om God se lig in donker plekke te dra, maar iets total anders om ons ontspanning en lewe in die donker plekke te probeer vind.
            Arende eet vars kos.  Arende is roofvoëls, maar hulle eet nooit ou aas nie, hoewel daar enkele spesies is wat dit tog doen.  Arende vlieg daagliks uit en soek vars kos in die vorm van lewendige diere.
            Daar is vir ons as Christene 'n les hierin.  God het vir die volk Israel elke oggend vars manna gegee, genoeg vir die spesifieke dag.   Hyself is ons daaglikse manna en gee vir ons verborge manna om te eet (Op. 2:17).  As Christene moet ons oor ons diet waak.  Moenie enige ding "eet" wat voorkom nie.   Voed jouself met God se manna.   Lees jou Bybel meer as die koerant en lees dit voor jy die koerant lees.
            Arende baken vir hulle 'n grondgebied af.  Arende baken vir hulle 'n geografiese gebied af, gewoonlik ongeveer 35 vierkante kilometer.  Hierdie gebied verdedig hulle teen indringers.  Dit is die gebied waaroor hulle uit die lugruim heers en waaruit hulle leef.
            Vir die Christen gee God ook 'n leefterrein, 'n geestelike grondgebied: die huwelik, die gesin, ons werksomgewing, 'n plek binne die gemeente en die gemeenskap, 'n geestelike werksterrein.  God maak ons daarvoor verantwoordelik.   Dit is ons verantwoordelikheid om dit te verdedig, daaroor te heers.  Dit is ook die terrein waaruit ons ons daaglikse brood sal verdien en verkry.   Daar is nie iemand anders wat dit vir ons sal doen nie.
Daar is te veel Christene wat nie verantwoordelikheid neem vir die geestelike grondgebied wat God aan hulle toevertrou het nie.   God gee vir niemand 'n onbeperkte gebied om te verdedig of in besit te neem nie.  God meet vir ons elkeen 'n eie deel uit.
            Moenie gierig wees en wat aan ander behoort, in besit neem nie.   Jy kan dit nie beheer nie en dit sal tot jou nadeel wees.  God gee jou nie die reg daaroor nie en ook nie die krag daarvoor nie.
            Arende bestee baie tyd aan hulle vlerke.  Hulle gebruik baie tyd om hulle vlerke skoon te maak en uit te stryk, en die hakies van die vere uit te stryk en te belyn.   Enige stukkie vullis of aanpaksel op die vlerk maak 'n groot verskil op hoë hoogtes.  So moet die Christen leer om baie tyd daaraan te bestee om seker maak hy staan in 'n skoon en rein verhouding met God.  Daar moet geen bewuste onbelyde sonde in ons wees nie. 
Ons moet tyd maak om ons lewe in lyn met God se wil te bring en dan binne sy wil leef.   Die tyd wat die arend op die grond deurbring, maak hom gereed om sy tyd in die hoogtes daarbo met groot veiligheid aan te pak.  Vir die Christen is dit net so.
            Arende kan direk in die son in vlieg.  Arende het 'n tweede oogvlies, iets wat ander voëls nie het nie.   Hierdie vlies beskerm hulle oë as die prooi sou spartel en krap.   Maar dit werk ook amper soos 'n "donkerbril".  Wanneer die arend vir 'n aanvaller moet vlug, kan hy direk in die son in vlieg.   Die tweede vlies wat hy dan oor sy oë kan trek, maak dat hy direk in die son kan kyk sonder dat dit hom verblind.  Indien 'n groep aasvoëls hom aanval, vlieg hy direk in die son in, want dan verblind die son sy aanvallers en kan hulle nie sien waar hy is nie.   Arende veg nie, hulle vlieg in die son in.
            Watter les vir die Christen.  Wanneer daar aanvalle op ons gemaak word, moet ons in die son in vlieg.  Ons moet ons fokus op Christus bou, na Hom toe vlug, ons beskerming by Hom vind.  Daar in sy teenwoordigheid is ons veilig, daar is beskerming, daar kan die viand ons nie bykom nie.  Christen, moenie veg nie, vlieg in die son in, gaan direk na God toe.  Hy is jou skuiling, vesting, 'n sterk toring, 'n hoë rots.
            Soort soek soort.  Arende meng nie met ander voëls nie. Hulle kies hulle maats baie noukeurig.  Arende het 'n interessante paringsproses.  Die wyfie sal 'n takkie neem, hoog in die lug opvlieg en dit los.  Die mannetjie moet dan afduik en die takkie vang.  'n Proses begin daarna  waar die wyfie telkens 'n al swaarder tak optel en elke keer van 'n kleiner hoogte af die tak laat val, en die mannetjie moet dit vang voordat dit op die grond val.  Indien die mannetjie dit nie regkry nie, verloor sy belangstelling in hom. 
Heel laaste sal sy 'n groot tak optel, redelik laag vlieg en die tak weer laat val.  Indien die mannetjie die toets slaag, gee sy haar goedkeuring.  Hulle vlieg dan hoog in die lug op, haak hulle kloue in mekaar en bollemakiesie-tuimel in die lug.  Dit is 'n besondere skouspel.  Na hierdie ritueel skei hulle nooit.  Hulle bly bymekaar tot die dood hulle skei.
            Sal ons as Christene nie weer die basiese lesse oor die huwelik leer nie?  Vroue, moenie sommer die eerste die beste man vat wat verbykom nie.  Soek vir jou 'n lewensmaat, iemand wat vir leeftyd by jou kan bly, iemand wat werklik 'n pa vir jou kinders kan wees en 'n man wat jou kan versorg en jou as vrou tot jou volle reg kan laat kom.  Christene, die huwelik is bedoel vir een man en een vrou, tot die dood ons skei.
            Arende het 'n unieke manier om hulle kuikens te leer vlieg. Arende bou hulle neste op hoë kranse op die hoë berge. Hulle is lief vir die hoogste kranse waar geen ondier hulle of hulle kleintjies kan bedreig nie.
Ons lees in Job 39:27: Is dit op jou bevel dat 'n arend hoog opvlieg en sy nes in die hoogste gaan bou? Arende dra soms tot twee ton hout en takke aan om so 'n nest te bou.  Eers takke, dan doringtakke en daarna voer hulle die nes uit met blare, vere en ander sagte material.   As die kuikens uitbroei, het hulle 'n sagte nes.  Maar na 'n tyd, wanneer die kuikens groot genoeg is om te begin vlieg, word die sagte material uit die nes verwyder totdat net die doringtakke oorbly.
            Omdat die dorings die kuikens steek, dwing dit hulle uit die nes uit. Die mannetjie-arend stoot dan die kuiken van die rotswand af en soos die kuiken val, begin hy sy vlerke klap en fladder. Die mannetjie duik dan onder die kuiken in, vang hom op sy vlerke en neem hom terug na die rotswand toe.
            Die proses word herhaal totdat die kuiken kan vlieg.   Die groot arende doen allerhande akrobatiese toertjies in die lug om hulle vreugde te toon wanneer die kleintjie begin om te vlieg.
            Soos ons as Christene geestelik groei, leer die HERE ons en neem Hy ons deur geestelike prosesse.  Sommige is vir ons moeilik om te verstaan, net so min as wat die arendkuiken aanvanklik kan verstaan hoekom sy pa hom oor die afgrond stoot.   Maar die arendkuiken kan nooit vinniger val as wat die arend-pa kan duik om die kuiken weer op sy vlerke te vang nie.  So is dit met ons Hemelse Vader ook.  Lees Deuteronomium 32:10-12 :
Hy het sy volk in die woestyn gevind, in 'n onbewoonbare land waar woestyndiere skreeu.  Die HERE het sy volk omhels, hom vertroetel en versorg soos die appel van sy oog.  Soos 'n arend wat sy kleintjies uit die nes uitskop, oor hulle fladder en hulle vang op sy vlerke at hy oopsprei, soos 'n arend wat sy kuikens op sy vlerke dra, so het die HERE, net Hy alleen, sy volk gelei, daar was nie 'n ander god by Hom nie.
            Ons moet God vertrou wanneer daar tye kom dat ons nie verstaan wat Hy doen en hoekom Hy dit nie doen nie. God is altyd groter as ons omstandighede en is altyd besig om ons te leer, toe te rus en sterker te maak vir die werk en die pad wat voorlê.
            Net so min as wat die mannetjie-arend hom steur aan die geskreeu van die kuiken wanneer hy oor die afgrond afval, net so min steur God Hom aan ons geskreeu en selfbejammering wanneer ons nie verstaan waarmee Hy besig is nie. God weet wat Hy doen en waarom Hy dit doen.  Ons kan hom daarmee vertrou.
            Arende het 'n "tweede" lewe. Arende kan tot 120 jaar oud word.  Wanneer arende ongeveer sestig tot sewentig jaar oud is, word hulle vere te dik en te swaar, die naels van hulle kloue en hulle snawels word te lank, en daarom kan hulle nie meer so hoog vlieg nie, en nie meer hulle prooi so maklik vang en eet nie.
Op daardie punt gaan die arend na 'n waterstroom op 'n afgesonderde plek hoog in die berge.  Hy begin al sy vere uitpluk tot niks oorbly nie.  Hy trek al sy kloue of naels uit en kap sy snawel teen 'n rots totdat dit ook afbreek.  Vir baie dae sit die arend daar by die stroom.
            Ander arende sal soms hoog in die lug verbyvlieg en stukkies kos vir hom afgooi. Maar die arend bly in die water sit.  Soos hy in die water sit, kyk hy vir lang tye na die son, totdat daar trane uit sy oë kom en die oliesakkies by sy oë weer begin om olie te produseer.
Stadig begin nuwe vere, nuwe kloue en 'n nuwe snawel uitgroei. Na 'n maand tot veertig dae is die arend weer gereed om te vlieg. Hy duik van die rots af en met nuwe energie, nuwe vere, nuwe kloue, gaan hy weer die hoë hoogtes in.  Dit is 'n vernuwingsproses.
            Daar kom 'n tyd dat ons moeg raak, dat die lewe in ons net op is, dat ons nie meer krag oorhet nie en nie kans sien vir die pad vorentoe nie.
            Dit is die tyd dat ons eenkant, in afsondering, moet gaan sit, ons program moet stop, ons moet losmaak van alles wat verby is en na die "son" moet kyk.  Dit is die tyd dat ons voor God ons Vader moet gaan sit en wag.   Rus en wag en luister.  Totdat Hy ons kom ontmoet en ons met nuwe krag vul, ons lewe weer nuut maak soos dié van 'n arend (Ps. 103:5).
            Evangelis Pat Robinson vertel hoe die HERE hom op 80 aangeraak en nuut gemaak het. Hy was die stigter van TBN (Trinity Broadcasting Network) wat die Evangelie dag en wêreldwyd uitsaai.
            Mag ons uit die lewe van die arend leer hoe om in die hoogtes saam met God te leef. Dit is die ander pad.